Hier volgen drie belangrijke maten om mee bekend te zijn voor de fysieke en optische eigenschappen van een edelsteen:

• HARDHEID:

  De hardheidsschaal van Mohs, gecreëerd in de 18e eeuw door de Weense mineraloog Friederich Mohs en naar hem vernoemd, biedt een geavanceerde methode om de hardheid van edelstenen te kwantificeren op een schaal van 1 tot 10. Opmerkelijk is dat deze schaal van een vergelijkend karakter is, eerder dan relatief, daar deze afhankelijk is van zorgvuldig gekozen mineralen die de verschillende hardheidsniveaus bepalen. Diamant, als het hardste natuurlijke materiaal, leidt de rangschikking, gevolgd door korund (in de vorm van robijn en saffier), en ten slotte topaas. Dit alles werpt licht op de mate waarin het oppervlak van edelstenen bestand is tegen krassen.

• BREKINGSINDEX:

  De brekingsindex, een cruciale meting die de briljantie of schittering van een edelsteen onthult, vond zijn oorsprong in de 17e eeuw, ontwikkeld door de Nederlandse wiskundige Willebrord Snellius, ook bekend als Willebrord Snel van Royen. Deze waardevolle metriek speelt een onmisbare rol bij het vaststellen van de identiteit van een edelsteen. De brekingsindex wordt bepaald door het gebruik van een refractometer, een instrument dat de snelheid en de invalshoek van licht meet terwijl het door de edelsteen dringt.